Τρίτη, 29 Νοέμβρη, Παρασκευή Σαπουνιού

Το ότι η σχετικά πρόσφατη Ευρωπαική ιστορία (της τελευταίας χιλιετηρίδας) πέρα από βουτηγμένη στο αίμα, δείχνει να αναδύεται από ένα βόρβορο κοπράνων, παρασιτικών εντόμων, σαπίλας και δυσωδίας είναι καλά γνωστό. Η βρωμιά, απο ύλη εκτός τόπου, ήταν για πολλούς αιώνες, ειδικά στην Ευρώπη, ύλη ξεκάθαρα εντός τόπου, οικεία και καθημερινός σύντροφος. Μερικές γλαφυρότητες για του λόγου το αληθές:
Ο μαύρος λιμός που εξόντωσε το 1/3 του πληθυσμού της Ευρώπης το 14ο αιώνα, υποβοηθήθηκε σε μεγάλο βαθμό από την πάγια τακτική (που παρέμεινε μέχρι και τις αρχές του 20ου σε διάφορες πόλεις) των κατοίκων των πόλεων να χρησιμοποιούν αστικά ρέματα και τα αυλάκια των δρόμων για να απομακρύνουν τα εντερικά και σωματικά εν γένει, καταλοιπά τους. Στους δρόμους του μεσαίωνα έρεαν κυριολεκτικά σκατά.
Το ίδιο το βακτήριο του yersinia pestis, της πανώλης του μαύρου λιμού, προυπήρχε στην ασία, χωρίς να προκαλεί τέτοια πανδημία. Η συναντησή του με τον Ευρωπαικό βόρβορο, προκάλεσε το μαύρο λιμό.
Δεν υπάρχει κανένα ιστορικό ή άλλο στοιχείο που να δείχνει ότι οι πανοπλίες ήταν εξοπλισμένες με οπές. Δεδομένου ότι το σύνολο των ιπποτών, κατά μεγάλο διάστημα της ζωής τους, αφιερωμένης στη σφαγή και το πλιάτσικο, περνούσαν πολλές μέρες στη σειρά χωρίς να τις βγάλουν, είναι λογικό να υποθέσει κανείς ότι βαρύνονταν με τουλάχιστον ένα κιλό κοπράνων και 2-3 λίτρα ούρων που έπλεαν μεταξύ του ισχύου του ιππότη και την πανοπλία. Το πλύσιμο της πανοπλίας ήταν διαβόητα το πλέον αποτρόπαιο καθήκον του υπηρέτη ή ιπποκόμου.
Διάφοροι Ευρωπαίοι τείνουν να επιχειρηματολογούν για την ανωτερότητα του πολιτισμού τους, έναντι αυτού του μουσουλμανικού κόσμου, επικαλούμενοι στο χαρτί υγείας. Το οποίο και απουσίαζε μέχρι και τα μέσα του 20ου ή ακόμη και σήμερα, σε πολλά μέρη του μουσουλμανικού κόσμου. Η θλιβερή αλήθεια, που συνήθως παραλείπεται είναι ότι:
Α. Οι άραβες και εν γένει οι μουσουλμάνοι, άργησαν να ενσωματώσουν το χαρτί υγείας, επειδή παραδοσιακά χρησιμοποιούσαν κανάτες με νερό, μετά από κάθε εντερική κένωση .
Β. Οι ευρωπαίοι αντίστοιχα το ανέδειξαν σε σύμβολο πολιτισμού (όπως μπορεί να διαπιστώσει κάθε επισκέπτης των κυκλάδων, σε περιοχή ελεύθερου κάμπινγκ κατά το σεπτέμβρη και οποιαδήποτε στιγμή του χρόνου σε σχεδόν κάθε δάσος ή παραλία, στην Πελοπόννησο), γιατί στερούταν κάθε αντίστοιχης κουλτούρας και υποδομών (κανάτες με νερό, κρουνούς στην τουαλλέτα κτλ).
Γ. Το χετε υποψιαστεί φαντάζομαι. Δεδομένου ότι το κωλόχαρτο δεν έγινε δημοφιλές παρά κατά τον 19ο αιώνα, πως καθάριζαν τον πισινό τους οι Ευρωπαίοι μέχρι τότε; Προφανώς και δεν τον καθάριζαν ποτέ.
Οι Βερσαλλίες, είχαν χίλια και βάλε δωμάτια, χωρίς ούτε μια τουαλλέτα. Οι κουβάδες και τα δοχεία νυκτός, μεστά σκατών και ούρων, αδειάζονταν απο το παράθυρο.
Διάφοροι θρόνοι πριγκήπων και βασιλειάδων είχαν μια τρύπα, για ευνόητους λόγους. Αγνωστο που κατέληγε. Το ίδιο έχει γραφτεί για το θρόνο της Μαρίας Αντουαννέτας, δεδομένης όμως της περίσσιας χαιρεκακίας των διαφόρων αστικών μύθων που περιβάλλουν το συγκεκριμένο πρόσωπο, δεν είναι δυνατόν να εξάγει κανείς ένα αντικειμενικό συμπέρασμα.
Η ζώνη αγνότητας που αναγκάζονταν να φοράνε οι δεσποσύνες του μεσαίωνα, όσο οι άντρες τους το διασκέδαζαν βιάζοντας και σφάζοντας, στερούταν, σε πολλές περιπτώσεις, κατάλληλων οπών, έτσι τα αποβλητά τους έβγαιναν με υπερχείλιση μάλλον παρά με απευθείας έξοδο, πράγμα που προκαλούσε σάπισμα και μολύνσεις του πρωκτού και του κόλπου, μέχρι και θάνατο. Ωστόσο οι άντρες τους επέστρεφαν συνήθως πλουσιότεροι (αν δυστυχώς επέστρεφαν) οπότε μπορούσαν να αγοράσουν άλλη σύζυγο.
Κορυφαίο (από άποψη ιλαρότητας) ανάμεσα στα αναρίθμητα παραδείγματα της μωρίας και στενοκεφαλιάς των ιατρών του 19ου αιώνα (όταν άρχισαν να διεκδικούν οργανωμένα την πίττα του κόσμου που ως τότε μπούκωναν οι παπάδες) είναι η περιγραφή πρώιμου ψυχιάτρου, της δύσμοιρης παρθένας της οποίας ο ψυχισμός καταστράφηκε ανεπανόρθωτα, όταν, μια μόλις εβδομάδα μετά το γάμο της με έναν κόμη, ανακάλυψε ότι το χόμπυ του κόμη στο οποίο επιδιδόταν με πάθος καθημερινά, ήταν η ταξινόμηση πάνω από το τζάκι με σειρά μεγέθους, ίσως και σχήματος, αυτό δε μπορούμε να το ξέρουμε, των κοπράνων του.
Κοιτώντας κανείς παλιές πόλεις και οχυρά του αραβικού κόσμου, ανακαλύπτει πάντα ένα εκτεταμένο υδραγωγικό και αποχετευτικό σύστημα. Οι αντίστοιχες μεσαιωνικές πόλεις της Ευρώπης πολύ σπάνια έχουν να επιδείξουν κάτι τέτοιο.
Λιγότεροι από 200 λεχρίτες, οι κονκισταδόρες, υπο τον Κορτέζ, κατέσφαξαν εκατοντάδες χιλιάδες Ινδιάνων. Μέχρι το 1530, 38 μόλις χρόνια από την αποφράδα μέρα που εκείνος ο σκατιάρης ο Κολόμβος πήγε και έπεσε πάνω στην Αμερική, συντηρητικοί υπολογισμοί μιλάνε για μείωση του πληθυσμού των Ινδιάνων κατά 20 εκατομμύρια! Χιλιάδες από αυτούς κατασφάχτηκαν, κάηκαν στην πυρά, πέθαναν στο ζυγό ή βασανίστηκαν μέχρι θανάτου για να μαρτυρήσουν που ήταν το χρυσάφι. Η συντριπτική τους όμως πλειοψηφία πέθανε απλά και μόνο από τη μολυσματική επαφή με τους ευρωπαίους. Ένας μέσος Ισπανός ή Πορτογάλος της εποχής κουβαλούσε μαζί του πέραν αναρίθμητων ιών και μικροβίων, αξιόλογους πληθυσμούς ψώρας, κοριών και ψείρας, σύφιλλη, διάφορα είδη μυκήτων και εκτεταμένες αποικίες τερηδόνας. Επρόκειτο για κινούμενα βιολογικά όπλα, που το περασμά τους απλά από ένα χωριό, εξόντωνε το μισό πληθυσμό του. Η ευκολία με την οποία το Ευρωπαικό μίασμα σκότωνε τους κατοίκους της Αμερικής ενέπνευσε άλλωστε την πάγια τακτική των κυβερνήσεων σε βόρεια και Νότιο Αμερική κατά τον 19ο αιώνα, να παρατάνε στο δάσος κουβέρτες μολυσμένες με πανώλη και σύφιλη, έτσι ώστε να ελέγξουν τον πληθυσμό των αυτόχθονων.
Πλήθος ανθρώπων έδινε μάχη, μετά από δημόσιες εκτελέσεις, για να αποκτήσει κομμάτια του σώματος, δάχτυλα και κυρίως αίμα από τους εκτελεσθέντες, τα οποία είτε αποξήραιναν είτε κατανάλωναν πάραυτα, τακτική που συνεχιζόταν στην ευρώπη μέχρι και τα μέσα του 19ου αιώνα, 150 χρόνια πριν η Ευρωπαική Ενωση καταργήσει το κοκορέτσι ως «βρώμικο».
Το παστρικιά, αυτή που πλένεται συχνά δηλαδή με σαπούνι, είναι συνώνυμο της πόρνης. Η καθαριότης ουδέποτε ήταν μισή αρχοντιά (οι άρχοντες ήταν άλλωστε περιβόητοι βρωμιάρηδες), αντίθετα ήταν πηγή καχυποψίας για τους μιασματικούς κατοίκους της Ευρώπης.
Από όλες αυτές τις απόψεις το σαπούνι μπορεί να πει κανείς ότι είναι πρωτίστως πολιτισμικό σύμβολο. Κάτι σαν σύγχρονο τοτέμ, ένα καθημερινό φυλαχτό από τις καταχθόνιες βορβορώδεις δυνάμεις, μια διαχωριστική γραμμή ανάμεσα στον πολιτισμένο και το βάρβαρο. Αλλά φοβόμαστε ότι μια επαρκής αναφορά στη συμβολική φύση του σαπουνιού θα απαιτούσε άλλο ένα κατεβατό επιχειρημάτων, ας αρκεστούμε λοιπόν να δηλώσουμε, ότι εμείς στο Ντουλάπι, Δικτύου για την Τροφοσυλλογική Δράση, θεωρούμε ότι η γνώση πρέπει να διαχέεται και όσες περισσότερες πτυχές της καθημερινοτητάς μας μπορούμε να καλύπτουμε μόνοι μας, χωρίς να εξαρτιόμαστε από ειδικούς και βιομηχανίες τόσο το καλύτερο.
Οπότε:
Τρίτη, 29 Νοέμβρη, 8 το απόγευμα
Μάθημα παρασκευής σαπουνιού, πράσινου και αρωματικού, στο Ντουλάπι
Στο Αυτόνομο Στέκι, Ζ.Πηγής και Ισαύρων, Εξάρχεια
ΥΓ Εχουμε και καινούργιες παραλαβές.
Φακές, φασόλια, αποξηραμένα μανιτάρια, μήλα, αλεύρι, μέλι και ρακι, οπότε αν ενδιαφέρεστε να φέρετε και κανα βαζάκι/μπουκαλάκι/σακκούλα.